natte oogjes: ‘Mam, ik ga naar huis’

Je leest het op bijna iedere website die iets met interieur te maken heeft: ‘maak van je huis een thuis’ of iets wat daar op lijkt. Persoonlijk vind ik het een nogal uitgewoonde kreet. Een kreet die inmiddels past bij de houten HOME letters (of EMOH, als ze voor een raam staan). Ik zal er over ophouden voordat ik hier een heel betoog over de kleffe huis-teksten-cultuur heb geschreven want het is je vast duidelijk, dat “thuis” doet mij niets. Deze blog gaat over een verhaal waarin het gewone woordje ‘huis’ voor mij het onderwerp was om natte oogjes van te krijgen.

Een hele tijd geleden mocht ik een interieuradvies verzorgen voor een vrijgezelle man, ik schatte hem eind 30 begin 40, die sinds een jaar in zijn nieuwbouwwoning woonde. Toen ik binnenkwam werd ik verrast door de keuzes die hij zelf al had gemaakt: een prachtige houten vloer in visgraatmotief gelegd, een strakke witte keuken die uitliep in een bank bij de eettafel en ook ter ondersteuning van de tv diende, een prachtige groentint op de muur en precies de goede kleur okergele gordijnen om het plaatje compleet te maken met die andere 3 onderdelen. Ook werd het me meteen duidelijk waarvoor ik was uitgenodigd. In de ruimte stond een eettafeltje die rechtstreeks uit een bouwkeet had kunnen komen, 2 stoelen daarbij die daar duidelijk niet vandaan kwamen, een bank die zijn beste tijd had gehad en die tijd was duidelijk van vóór die van die keuken en gordijnen.

Deze man wist gewoon niet wat hij met de meubelindeling van de rest van zijn woonruimte moest en welke meubels hij dan moest gaan gebruiken. In een kennismaking van 2 uur tijd leerde ik hem kennen. De eettafel was een plek waar hij zelf veel zat. De bank stond er meer voor zijn ouders die daar op zaten als ze op visite waren en voor de buurman die er op hing als ze samen een voetbalwedstrijd keken. Ook kwam ik er achter dat hij gek was op natuur en de prachtige tuin die hij bij zijn nieuwe woning had aangelegd. Met die ingrediënten kwamen we tot een indeling van de ruimte die past bij hemzelf, maar ook bij de momenten die voor hem belangrijk zijn met andere mensen. Die indeling vulde ik uiteindelijk met meubelen die passen bij de prachtige basis van het interieur dat hij zelf al zo goed had neergezet.

Bij de oplevering van het plan was hij zó enthousiast dat hij nog net niet stond te springen. Én hij had een ander tof compliment voor mij in petto. Hij wilde mijn advies ook graag cadeau doen aan zijn moeder omdat zij altijd voor hem klaarstond en hij nooit echt het gevoel had dat hij daarvoor iets terug kon doen. Ook zij was niet blij met het interieur van haar woning, mijn adviesdiensten cadeau doen leek hem dus de oplossing.

Ik leerde zijn moeder kennen en ging voor haar interieur aan het werk. Tijdens één van de afspraken rondom het advies kwam ook het werk dat ik had gedaan voor haar zoon ter sprake. Ze vertelde me dat hij zo ontzettend blij was met het interieurplan dat ik voor hem had gemaakt en dat hij volop bezig was het plan uit te voeren. De meeste stappen had hij al gezet. De moeder vertelde me: ‘Vorige week was hij hier de hele middag. En dat moment van naar huis gaan vind ik altijd moeilijk. Ik weet dat de plek waar hij naartoe gaat niet echt zíjn plek is. Dat raakt je als moeder. Toen hij die middag naar huis ging zei hij: ‘Mam, ik ga naar huis’. Nou, dat heeft hij in al die jaren nog nooit gezegd.’ Toen bleef het even stil.

Danielle avatar